Οκτώβριος 1936

Αγαπημένο μου Ημερολόγιο,

Σήμερα με τα παιδιά πήγαμε πρώτη μέρα στο ιδιωτικό σχολείο του κου Καρανάση. Αφού τους έκανε ερωτήσεις σχετικές με τα  μαθήματα ρώτησε τη Μυρτώ ποιοι βασιλιάδες ήταν στα κάδρα του Γραφείου. Μόλις άκουσα τις ερωτήσεις, ήθελα να πάρω τα παιδιά μου και να φύγω... αλλά δε ξέρω γιατί δεν το έκανα....Όταν κατάφερα να αφήσω τις σκέψεις μου στην άκρη άκουσα τι έλεγε ο κύριος Kαρανάσης : αφού έλεγε  διάφορα για τις επιτυχίες του σχολείου, είπε στην Μυρτώ ότι αν συνεχίσει έτσι θα γίνει αρχηγός της οργάνωσης νεολαίας .Αν δεν ντρεπόμουν ή και φοβόμουν τόσο ίσως να είχα λιποθυμήσει στην ιδέα ότι το παιδί μου θα γινόταν  μια αδίστακτη ναζί. Άρχισα να σκέφτομαι διάφορα: ότι θα χαιρετούσε  ναζιστικά και θα φώναζε κοφτά « ζήτω ο βασιλιάς» και ότι δεν θα έκανε πια παρέα με τα παιδιά από το Λαμαγάρι, αλλά με την Πιπίτσα και τα άλλα πλουσιόπαιδα .Μόλις γυρίσαμε σπίτι ένιωθα απαίσια, σαν να είχα χάσει τα πάντα μάσα από τα χέρια μου .Έτσι έπεσα στο κρεβάτι και έλιωσα στο κλάμα. Δεν ήθελα να με βρει κανείς. Όταν σηκώθηκα πήγα στην τραπεζαρία. Εκεί μίλησαν όλοι εκτός από εμένα, γιατί εγώ δεν ένιωθα καλά. Ένιωθα σαν να μου είχαν δώσει ένα δυνατό χαστούκι……

                                                                                            ΒΣ ΣΤ2