Οκτώβριος 1936

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Η επιστροφή από το Λαμαγάρι μάς έβρισκε πάντα με ανάμεικτα συναισθήματα. Αυτή την φορά είχα να επισκεφτώ και το σχολείο του κου Καρανάση για την εγγραφή των κοριτσιών. Πώς συμβαίνει και πέφτουν πάνω μου όλες οι δουλειές!! Ο παππούς ήταν μαζί μου και μετά βίας άντεξε με αυτά που ακολούθησαν και δεν έπαθε έμφραγμα. Από τη μια, τα βαλσαμωμένα πουλιά και οι φωτογραφίες των βασιλιάδων και του δικτάτορα στους τοίχους και από την άλλη, όσα άκουσε από τον κο Καρανάση για το μέλλον που προόριζε για τη Μυρτώ μας, τον έκαναν να νιώσει σαν ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί. Η Μυρτώ πρώτη φαλαγγίτισσα… Η Μυρτώ, το κοριτσάκι μου, αρχηγός της ΕΟΝ! Ξαφνικά την είδα μπροστά μου με τη σκούρα μπλε στολή, την άσπρη γραβάτα και το δίκοχο, με τεντωμένο το χέρι ψηλά να χαιρετά φασιστικά. Γύρω της η θεία Δέσποινα στους εφτά ουρανούς από τη χαρά της, ο παππούς πεσμένος στο πάτωμα έτοιμος να παραδώσει το πνεύμα του, η Σταματίνα να ξεστομίζει ένα σωρό «βρόμικες» λέξεις λιώνοντας το ξεσκονόπανο στα χέρια της… Δίπλα τους ο σύζυγός μου να προβάρει τη συνάντηση με τον Διευθυντή του, τον κο Περικλή «όλα καλά, κ. Διευθυντά, είμαστε σε ευθυγράμμιση»… Και εγώ να μην μπορώ να κρύψω ούτε την ανησυχία μου για τον παππού ούτε, όμως, και την απελπισία μου, που το μικρό μου κοριτσάκι μαζί με χιλιάδες άλλα αθώα παιδιά κατάντησαν να γίνουν το όχημα για να ταξιδέψουν οι ιδέες και οι αξίες του δικτατορικού καθεστώτος. Δεν αντέχω άλλο! Πνίγομαι… Βγήκα από το γραφείο του κου Καρανάση παραπατώντας και ελπίζοντας να ξυπνήσω από τον εφιάλτη.



ΓΦΤ        ΣΤ2